Negombo-Anuradhapura-Mihintale

Ik begin vandaag met wat leuke weetjes 🤓 SL is ongeveer 450 km lang en 235 km breed en er wonen ca. 20 miljoen mensen. Onderwijs en zorg zijn gratis voor de bevolking. Toen we aankwamen in Anuradhapura waren de basisscholen net uit (13.30u) en de straten vol met kinderen in schooltenue. Allemaal in het wit, de meisjes dragen hier een stropdas en zelfs de haardracht van de meisjes is hetzelfde. Het gros van de meiden heeft lang haar dat wordt gedragen in twee vlechten met daarin een rood, blauw of zwart lint. Ik vraag me af hoe je je op die leeftijd dan nog kunt onderscheiden. Maar misschien is dit wel beter dan de merkgeile maatschappij waarin wij opgroei(d)en. 🤷🏻‍♀️ De gemiddelde levensverwachting voor mensen in de dorpen is 90-95 jaar en voor mensen in de steden 70-75 jaar. Dit komt doordat mensen in de dorpen minder stress hebben, tevreden zijn met hun leven (in de steden is er meer concurrentie met buren/vrienden/collega’s) en veel “natuurlijk” voedsel eten. Misschien toch het overwegen waard om binnen 10 jaar naar een boerderij in een dorp in Friesland of Limburg te verkassen....? 🤨

Gister en vandaag stond op het programma: lange busreis door/naar het binnenland, verschillende tempels en de oudste boom (tak eigenlijk) van de wereld. Gevolgd door heerlijk eten en een aantal borrels 🍹Vrijdag lekker aan het zwembad chillen en een bezoek aan de eerst gebouwde stupa. 

Gister bezochten we een heel kleurrijke hindoe tempel (excuses, want ik haal hier nog wel eens de hindoeïstische en boeddhistische tempels door elkaar... 🤗). Met al die grote beelden in allerlei felle kleuren leek het wel een kermis vanuit de verte. Maar het was wel heel vet om te zien. Met dank aan Kelly voor de mooie panorama foto 👍🏻

De witte tempel op de foto is een boeddhistische stupa, geheel massief steen (er is dus geen ‘binnen’), met een een diameter van 98m in de vorm van een waterdruppel. Deze vorm staat symbool voor de vergankelijkheid, net als het leven. 🙏🏻

Met het vooruitzicht op een vrije ochtend hebben we gisteravond lekker zitten borrelen met twee Nijmegenaren. Hilarisch! Het Nijmeegs herkende ik al bij de eerste vier woorden die ze spraken. Verder valt er hier ‘s avonds vooralsnog niks te doen bij de hotels waarin wij slapen. De commerciële instelling in de hotels is ook ver te zoeken. Het personeel kan niet wachten “to close the bill” van je alcoholische consumpties, terwijl je daarmee toch je rupis kunt verdienen... Mensen willen je graag bedienen, met als gevolg dat ze vaak net iets teveel in je aura staan. Maarja, wij bevinden ons nu in een “contactcultuur”, terwijl wij zelf uit een cultuur komen waarin iedereen heel duidelijk zijn persoonlijke ruimte wil hebben. 😇 Dan word je ook nog aangestaard als je met drie meiden aan de bar je drankje gaat halen en er was gister zelfs een meisje dat aan Kelly vroeg of ze een selfie met haar mocht maken. Het “aapjes kijken” werkt twee kanten op blijkbaar 😉 Bij gebrek aan kussens voor de houten ligbedden bij het zwembad kregen we vandaag van een hotelmedewerker 3 dekbedden, met gele en bruine vlekken, die hij opgevouwen op de bedden legde. Ziezo, badlaken eroverheen en fikken maar 😎 Dat je hier gaat liggen zonnen snapt men ook weinig van. Wij liggen hier een beetje te godslasteren in onze bikini’s, maar het zwembadwater hebben we toch maar even niet aan onze slijmvliezen laten likken... 

In het hotel geen blaffende hond dit keer (wel een kakkerlak, veel muggen en een gekko) en de airco is ook top. We blijven hier nog één nacht en dan reizen we weer door. Tegen de tijd dat je de plaatsnaam waar je verblijft kunt uitspreken ga je weer weg 🤗