Let it go…. 👉🏼❤️‍🔥❄️🙅🏻‍♀️

Acht weken lang had ik afgeteld om weer naar Samos te kunnen gaan. Ik had er zin in, want nu zou het in ieder geval wel mooi weer zijn en, ondanks dat de fling met George voorbij is, verlangde ik er naar om hier weer te zijn, eindelijk uit te kunnen rusten van het drukke werk en alle emoties van het afgelopen (Corona) jaar. En ik had het gevoel: dit wordt anders, ik ga hier anders van terugkomen…. Ik ben hier nu een week en wat er denk ik wel al is veranderd is mijn idee om hier deels te gaan wonen. Noem me verwend, maar toch denk ik niet dat het “arme” Griekenland mijn land is/wordt. Maar voor hetzelfde geld is mijn verslaving zo groot en ga ik de plek ongetwijfeld weer missen als ik thuis ben. Gek verhaal toch met dit eiland…. 🤷🏻‍♀️

Ik kan in ieder geval lekker een beetje m’n Grieks oefenen, al gaat dat niet altijd zonder slag of stoot. Op een avond bestelde ik bij het eten een Καράβι λεύκο κρασί. En vandaag kom ik erachter dat ik een boot witte wijn bestelde in plaats van een karaf (καράφα). 😂 Meestal gaat het van mijn kant wel goed en ik vroeg eergisteren in het (correct) Grieks of men ook een glas rosé had. Φυσικά, natuurlijk, kreeg ik als antwoord. Waarop er drie minuten later alsnog een klein karafje werd neergezet. Die Grieken denken ook: op één been kun je niet staan. Goeie plek om alcoholist te worden hier. 🍷 En toen ik dinsdag bij terugkomst van het strand mijn kamerdeur wagenwijd open zag staan met de sleutel van de schoonmaakster erin, heb ik de volgende ochtend in prima Grieks uitgelegd aan de eigenaresse (oké ergens een o of i verwisseld) wat er was gebeurd en dat dat niet καλό is. Kreeg er helaas geen extra handdoek bij voor het ongemak, ofzo. Op een enkel duur kledingstuk en m’n laptop na, zijn mijn spullen geen kont waard en er is hier 0 criminaliteit, maar dit kon natuurlijk écht niet. 

Aangezien ik de afgelopen week erachter ben gekomen dat ik ook na mijn 35e nog steeds met de instelling van een 25-jarige op vakantie ga (yes lekker flirten, ik voel me het lekkerst in zonnig, warm weer) en ik misschien mijn gevoel voor Samos heb gebaseerd voornamelijk op het flirterige gedrag (=καμάκι) van die kak Grieken hier, vond ik dat ik ook maar eens wat van het eiland moest gaan zien. En nog nooit voelde ik mij zo sexloos op vakantie als nu. Door een achterlijk gebroken hart, doordat ik dat stomme flirtgedrag nu door heb (jezus ja, nu pas) en men laat mij ook met rust, omdat ze denken dat ik Grieks ben, geen toerist. Of ik ben gewoon m’n Mojo helemaal kwijt, dat kan ook nog 😂. Dus vrijdag ben ik op pad geweest met Margriet om eindelijk eens wat van het eiland te zien. Margriet die dacht drie jaar geleden: dag Nederland, ik vertrek met mijn vent die ik net 6 maanden ken naar Samos, om daar een klein hotel op te zetten. Want dat is al een tijdje mijn droom. Ik smul van die verhalen, echter heb ik toch een beetje het gevoel dat mensen alleen de mooie dingen zullen vertellen en nooit zouden willen toegeven (aan zichzelf) that life is not always heaven’s playground. En groot gelijk ook. Mensen willen ook alleen maar de leuke dingen horen. Wel vertelde zij mij dat het heel hard waait en heel veel regent op Samos in dec tm feb. En laten dat nou net twee klimaat-dingen zijn waaraan ik echt een hekel heb. Maargoed, ik ging dus op pad met Margriet, maar ze meldde wel meteen dat we het programma moesten omgooien, omdat we niet naar de Ambelos waterval konden, want vanwege het brandgevaar hier mag je nog steeds niet met de auto op onverharde paden komen of in de natuur wandelen. Oké whatever, karren met die bak, lul maar tegen me, hoor mijn verhalen aan en laat me wat leuke dingen zien. We zijn naar de Monastery of Megali panagia, de Potami watervallen (ik ben tot de 1e gezwommen) en Vourliotes geweest, hebben in Paleiokastro bij Triandafillos (betekent ‘roos’) geluncht, met natuurlijk een beetje rosé erbij ☺️ En erna hebben we een kort rondje Oud Vathí gedaan. Ook heb ik hun hotel in Agios Konstantinos gezien (voor de oplettende lezer: ja, daar is ook het huis van de ouders van George, waar ik met hem in juni ben geweest). De foto’s van die dag zijn te vinden bij de Foto’s op deze blog. 📸

In de week dat ik hier alleen ben geweest, heb ik echt wel genoten van de temperatuur, de zon en de omgeving. Elke ochtend heb ik een wandeling van minstens een uur gemaakt. Gewoon maar lopen en alleen zijn met de zon en mijn gedachten en daarvan proberen een logische spaghetti-brei te maken. Want ik ben het ff helemaal kwijt. Het was de eerste dagen wel even schakelen om hier weer alleen te zijn. Ik voelde me zo kut toen ik in juni hier was en de wonden zijn nog niet echt geheeld van die nasleep. Kunnen eten in een lekkere zwoele avondtemperatuur aan de boulevard is natuurlijk heerlijk, en thuis eet ik ook alleen, maar toch is het af en toe lastig als je allemaal stelletjes, vrienden en gezinnen om je heen ziet. Niet dat sommige mensen nou meer woorden met elkaar wisselen dan dat ik in mijn hoofd tegen mezelf zit te lullen 😏 Je moet je draai vinden in een kleine hotelkamer, met wederom een te kleine douchebak, waardoor je een pakking van douchegordijn krijgt en je het halve hotel bij elkaar vloekt als je iets van het schapje stoot waardoor je moet bukken en met je bakkes in het douchegordijn hangt en je reet tegen de kraan stoot, het wc-papier dat hier niet lekker met alle andere viezigheid gewoon door de plee kan worden gespoeld, stoeien met de airco en de shutters. En dan natuurlijk de herinneringen aan mijn dagen met George hier in juni. Die zitten nog levendig in mijn gedachten… Maar ik had hem aangegeven dat als hij geen bedoelingen verder heeft, dat ik hem dan niet wilde zien in augustus. And he moved “forward” veeeeeery quickly…. En wat ben ik blij dat ik geen 8 weken smachtend heb uitgekeken naar een weerzien met deze 28-jarige rijkeluiskind-player. Dan was ik helemaal van een koude Griekse kermis thuisgekomen. Gelukkig arriveren Kelly en Mieke morgen en kunnen we nog een week in gezelligheid met elkaar door brengen en hopelijk veel lachen! 🥰

Ik heb mezelf voorgenomen me nooit meer zo gek te laten maken over/door een kerel en ergens onderweg weer mijn eigenwaarde terug te vinden de komende maanden, want voor mijn gevoel heb ik mijn waardigheid met deze hele situatie het afgelopen jaar en mijn eigen gedrag daaromtrent (de ijle hoop die ik rond George kweekte tijdens de Corona-periode, de leuke tijd die we hebben gehad en vervolgens de woorden die we hebben gehad, mijn verdriet, de verhalen die ik over hem heb gehoord en hem vervolgens met een andere meid hier op het strand te zien) en door hier wederom alleen op Samos rond te lopen al wel drie keer in de vuilnisbak geworpen. Ik hoop dat ik op mijn 43e eindelijk een hele belangrijke les voor mijzelf mag leren: let it go, niemand is belangrijker dan jij zelf ❤️‍🔥