That’s life… 🤯💪🏻

2021, wat een jaar was het en wat ben ik blij dat het voorbij is. Ik reken eigenlijk nog altijd in schooljaren, omdat ik als een klein kind toeleef naar de zomervakantie en die zie als de afsluiting van mijn persoonlijke jaar. ☀️ Wat begon eind augustus 2020 in grote euforie met een zomerliefde, veranderde snel in verdriet om gemis van dingen die niet waren, hoop kwam op een golf, die na maanden keihard werken weer brak op een tweede Corona lockdown. Er was geen Grieks weerzien in Athene begin november, een lange vriendschap ging plots verloren, december werd niet rustiger qua werk, lichamelijke klachten staken de kop op, nog meer eenzame en koude lockdown-uren te vullen om uiteindelijk begin februari de hoop op een Grieks weerzien maar te laten varen. Ik stortte me op mijn cursus Grieks, die me door de lockdowns sleepte en mij enorm veel plezier gaf, had inmiddels de energie om te sporten over de schutting gegooid: telkens sportscholen open, sportscholen dicht werkte niet motiverend. Nog maar weer harder werken, overuren draaien, want we kunnen niet sporten of uit eten na het werk en die muren lullen ook niet terug, liefst gooien we er nog een avondklokkie tegenaan, dus wat maakt het uit?! Ik kan me nuttig maken en zal het laten zien ook! Die fucking Griek heeft me niet nodig, maar op het werk ben ik wel nodig. Meerdere keren heb ik gezegd dat ik nog nooit zo hard heb gewerkt in mijn leven als nu. Maar waarvoor eigenlijk en waardoor? De lichamelijke ongemakken bleven helaas ook.
 

Na een gezellig rondje Amsterdam en 2,5 wijntjes op een halfbakken Koningsdag tijdens lockdown nummer-ik-weet-t-niet-meer, moést ik weten hoe het met George was, na twee maanden niets van hem te hebben gehoord. Had ik het maar gewoon gelaten en hem niet geappt. De rest is geschiedenis en te lezen in mijn afgelopen twee blogs…. En ook in mijn blogs schrijf ik telkens al hoe moe ik was van het werken. Maar ik had het niet eens echt door. Totaal uitgeput was ik uiteindelijk na bijna een jaar van hoop, leuke gesprekken, niets horen, verdriet, weer hoop, werken-werken-werken, “vluchtplannen” bedenken, leuke maar enorm verwarrende dagen op Samos in juni, elke dag bezig zijn met iets wat ik in mijn hoofd tot iets groots en bestaands fantaseerde; een vlucht uit die fucking pandemie en het verlangen naar iets gezelligs en liefdevols. En tussendoor maar lekker die overuren blijven maken op het werk, waar ik niets voor terug kreeg, zelfs geen bedankje. Ik maakte voor het eerst pesten op het werk mee, heb een verbeteringstraject van drie maanden met een medewerker gehad, om haar vijf maanden later alsnog een officiële waarschuwing te geven, heb van een ander het contract niet omgezet naar vast, waardoor ze zich spontaan vijf dagen ziek meldde, en wie nam haar werk over als gekkie? Precies: moi.
 

Toen ik terug kwam van Samos in juni was ik kapot. Ik heb twee of drie weekenden gehad dat ik me zo klote voelde dat ik niet voor 12 uur m’n bed uit kwam en veel lag te huilen en te denken waardoor ik me zo klote voelde. In juli nam de eerste medewerker ontslag en toen ik eind augustus weer op kantoor was na mijn vakantie op Samos - en het plan om daar voorgoed heen te gaan ook was gereduceerd tot een kans van 0,0 - nam de volgende dame ontslag. En ondertussen kreeg ik maar geen nieuwe mensen. De redenen hiervoor zal ik je niet mee vermoeien. Ik knalde maar gewoon keihard door, want ja, iemand moet het doen. Ik ben dan inmiddels al bijna twee jaar het werk aan het doen wat ik helemaal niet wil doen, ik word er steeds ongelukkiger, gestresster en minder leuk van. Waar ik in september en oktober 2020 nog mijn hele week had volgepropt met maandag spinning, dinsdag Spaanse les, woensdag hockeytraining, donderdag buikdansen, vrij/za wel een keer uit eten o.i.d. en zondag hockeywedstrijd, deed ik die maanden in 2021 he-le-maal geen reet meer. Ik dacht: oh wat fijn, ik kom terug van Samos, maar ik voel me niet verdrietig zoals ik me normaal voelde, ik ben niet rusteloos, het is goed zo. Maar het was helemaal niet goed, want ik voelde dus gewoon helemaal NIETS meer. Ik kon ook niks meer, ik wilde niks meer. Ik werkte, at, lag op de bank en ging pitten. Als dat al lukte. Want te vaak kwam ik niet in slaap, werd ik rond 2 uur wakker en was ik aan het werken in mijn hoofd of werd ik om half 6 wakker en zat ik dus maar om half 8-8 uur op het werk. Ik had geen zin meer om te sporten, geen puf meer om met vriendinnen doordeweeks iets af te spreken, geen kracht meer om überhaupt na te denken om nog iets leuks van het leven te maken. Ik voelde me een redelijke zombie, afgestompt, doelloos en lelijk, omdat zo’n jonge klote Adonis mijn hart op een onbewaakt moment keihard had geraakt om het vervolgens, met heel veel hulp van mijzelf, nog harder lek te steken. Maar ik dacht eigenlijk ook niet meer aan hem de laatste maanden, ik had het te druk in mijn hoofd met werk, werken, er moet gewerkt worden, er is veel gewerkt en er moet nog steeds veel teveel werk worden verzet. Het ging me steeds meer tegen staan. Ik zat te vloeken achter mijn beeldschermen en af en toe brak ik meerdere keren per dag bijna in tranen uit, omdat ik zo moedeloos werd van al dat werk dat ik nog moest verzetten. Werk van anderen, waar ik niet om had gevraagd en wat ik er niet bij wilde hebben, maar het was mijn afdeling en dus mijn verantwoordelijkheid en hulp kreeg ik niet echt van de directie. Met de dag kroop ik meer in mijn schulp, wilde het liefst alleen lunchen en dat half uur maakte ik vaak niet eens vol, ik werd geïrriteerd van geluiden, de radio op de afdeling moest zachter, ik werd gek van al dat gemicromanage en kantoorgelul, ik vergat of ik mijn deo of crême al op had gedaan of niet en collega’s begonnen zich een beetje zorgen te maken om mij. Ik? Nee joh, alles top, het is klote, maar we gaan door! En ‘s ochtends zei ik in de liftspiegel tegen mezelf: kom op, nog ff volhouden, overeind blijven!
 

Want eind september had ik aangegeven dat ik mijn contract niet zou verlengen. Ik kwam maar niet toe aan het werk dat ik graag wilde doen en dat zou er de komende 4-6 maanden ook niet inzitten. Voelt als een mislukking, om je afdeling als één groot oorlogsgebied te moeten achterlaten en jezelf gewoon niet in staat te zien om dit nog een aantal maanden vol te houden of een mogelijke verandering te zien. Maar ik was inmiddels echt op, zowel fysiek als mentaal en toen de zwarte vlekken en kristallen op een ochtend begin november op mijn netvlies dansten heb ik dan eindelijk de pc kunnen uitzetten en zeggen: ik ga naar huis, want ik geloof dat dit het signaal van mijn lichaam is dat het nu écht genoeg is geweest. En met wat verlofdagen tegoed zit je dan snel aan je laatste dag en kun je langzaamaan beginnen aan een vorm van herstel. Hoe en hoe lang, dat weet je dan nog niet. Vind ik jammer, want als klein neurootje heb ik altijd graag voor de meeste dingen een fijn ingekaderd tijdsbestek (afgezien van een paar hele prettige tijdsbestedingen ☺️). Je hoopt dat je jezelf niet teveel de vernieling in hebt gedraaid en je komt erachter dat er toch wel veel dingen hebben gespeeld in je leven, die je op dit punt hebben gebracht. Geen burn-out godzijdank, maar wel een punt waarop je toch duidelijk weer even op 0 moet resetten en bepaalde dingen moet evalueren, relativeren, misschien herzien, of een plekje moet geven. En vooral: rust, rust om van die lichamelijke klachten af te komen en dat hoofd weer leeg te krijgen, weer te “aarden” en mezelf te waarderen. En dat begint denk ik nu wel te lukken, in week 7 van mijn tweede, ongeplande sabbatical of wat het dan ook mag zijn. Want mooie reizen maken zit er nu helaas niet in. 😕

Manmanman, wat was 2021 een zooitje…. Met natuurlijk ook veel mooie en fijne momenten. That’s life, they say. 

I've been a puppet, a pauper, a pirate, a poet  A pawn and a king
I've been up and down and over and out
And I know one thing
Each time I find myself
Flat on my face
I pick myself up and get
Back in the race (*)

En daarom wil ik in 2022 zo snel als het kan weer “back in the race” komen met een uitgerust en gezond lichaam, een fijne baan, leuke collega’s, heerlijke vakanties, wederom veel fijne momenten met vriendinnen en familie, met veel liefde, met nog meer mooie Griekse woorden en liedjes en zonder fysiotherapeuten, coaches, dermatologen of andere hulpverleners en zónder nieuwe lockdowns. Bring it on, ik kan niet wachten om er een mooi jaar van te maken! 💝❤️‍🔥💪🏻

(* Frank Sinatra)