The thing about expectations…

Regen. Het freaking regent als we op Samos landen. Er staat een windje en het is een beetje fris. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt hier en het voelt behoorlijk armoedig. Dat is het met verwachtingen hè: ik zet ze vaak zo hoog, dat een onverwacht element waar je geen invloed op kunt uitoefenen, het risico op teleurstelling groot maakt. Na het uitpakken van m’n handbagage koffer, waar natuurlijk voornamelijk korte kleding in zit, maar gelukkig ook een vestje, ben ik onrustig. Wat moet ik hier doen als ik niet op het strand kan liggen? Dan appt George of ik ben gearriveerd en dat we vanaf half 4 kunnen afspreken, als ik wil. Ik loop een rondje en haal wat boodschapjes, de zonnebrandcreme laat ik nog maar even achterwege en besluit dat ik niet op de wat triest uitziende boulevard ga lunchen, maar op het strand. De plek waar ik zo dol op ben ziet er opeens een beetje anders uit met dit weer. Is mijn liefde zo beïnvloedbaar en zo makkelijk verdwenen, vraag ik mij af. Op het strand zit ook geen hond, uitgaande van de video die Kostas me stuurde, maar dan zie ik in ieder geval even de zee en dan kan ik Kostas zien en spreken. En misschien klaart het wel op en kan ik alsnog (met George) de zee in duiken. Om maar iets te doen te hebben neem ik m’n laptop mee om m’n mailbox bij te werken, maar δεν είναι καλή ιδέα (das geen goed idee). Schiet helemaal niet op om in de werkmodus te gaan zitten als ik vakantie heb. Na twee praatjes met Kostas, twee wijntjes en een risotto ai funghi, wandel ik weer naar “huis” om lekker te douchen en m’n haren te wassen. En dan staat George opeens naast mijn balkon. Na 9,5 maand elkaar niet te hebben gezien, twee gecancelde tripjes naar Athene en ernstige heimwee naar Samos en naar hem, word ik nog steeds totaal week van die ogen en lach van hem. Sjezus, I am lost…. En dan vinden wij alles weer precies hetzelfde, alsof we elkaar vorige week voor het laatst zagen. Deze keer naar Griekse liedjes luisteren en die (samen) meezingen en plannen maken voor de week. Dinsdag zien we elkaar op Asterias beach en woensdag neemt hij me mee sightseeing en uit eten. Een date 😊 Me like. Na vijf telefoontjes in een rap Grieks waar ik wat van meekrijg, maar die voornamelijk door zijn toonhoogte klinken alsof hij boos is op iedereen, blijkt er ellende op het radiostation van George te zijn, dus moet hij helaas gaan. Hem nakijkend vanaf mijn balkon, in zijn zwarte Nikes, korte broek en overzised shirt, denk ik: jeetje, ja hij is wel echt jong….

Ik wil graag meer van het eiland zien, want ik zeg verliefd te zijn op dit eiland, maar op dit moment zit de liefde even in een dipje, en ik heb natuurlijk nog niks van het eiland gezien. Dus daar moet wat aan gedaan worden. God, wat is het dan weer wennen om alleen te zijn en alleen je sangria te drinken en te moeten eten op het terras, vooral als het dus geen warm weer is en je niet de hele dag nutteloos hebt liggen wezen op het strand. Thuis heb je je eigen afleidingen, dingen om te doen, oh en ik zorg dat ik de hele dag bezig ben. Hier is dat anders, ik kan geen afleiding zoeken en voor heen en weer lopen in mijn huis is de hotelkamer ook te klein. En wat krijg ik dan zin om te roken, gewoon om iets te doen te hebben. Op dit moment denk ik: waarom wil ik in augustus twee weken gaan? Een week met de meiden en een week alleen, om dingen hier uit te zoeken en om George te zien, om heel eerlijk te zijn. 

Dinsdagochtend deed ik de balkondeuren en shutters open en zag tot mijn verdriet dat de zon nog steeds afwezig was en de wolken aanwezig. God damnit. Alles had ik zo goed voorbereid voor deze trip, ik was er helemaal klaar voor en het zou super worden. Als George moest werken, kon ik lekker op het strand liggen en van de zon genieten. Een beetje bijkomen van de stress van COVID, een 2e lockdown, hard werken en van 9,5 maand lang verlangen. Het heeft me allemaal doodmoe gemaakt. En zo zie je maar weer: je kunt niks beïnvloeden in het leven, zeker niet de elementen. Een grote levensles voor mij, want ik vind niks zo frustrerend als het verliezen of het niet hebben van controle op situaties. Ontbeten op bed, mail gedaan op bed, netflix gekeken op bed en toen gaan douchen en het pension voor augustus opgezocht en een lunch genomen op de boulevard. Fucking lastig vind ik dat, om van continu in de “aan-stand” staan opeens naar standje Zuid-Europees gaan en maar zien wat de dag je brengt. Hoe ouder ik word, hoe lastiger ik dat vind. Ook om de hele dag op het strand te liggen: ik heb er minder geduld voor. Ik voel me snel zo nutteloos dan. Of is het rusteloos? Wanneer houdt dat gevoel eens op?

En toen brak de zon door. Helemaal blij. Ik in het Grieks m’n cappu en de menukaart besteld, krijg ik een Griekse menukaart. Chips… haha! Maar tot mijn verbazing kon ik er toch wel wijs uit. Totdat de serveerster in het Grieks vroeg of ik een enkele/dubbele cappuccino wilde en of ik een sandwich of tortilla wilde. Op zich geen lastige vragen, maar je bent niet echt op wedervragen voorbereid met Grieks op dit niveau en dan val je gewoon door de mand. Ook in de supermarkt, als ze opeens vragen of je er een tasje bij wilt (denk ik uit de context op te maken). Maargoed, hier leer ik ook weer van en George zei: je krijgt al respect dat je het probeert en je bent een hele goede leerling, dus maak je daar geen zorgen over. Ik dus na de lunch naar huis om m’n bikini aan te doen en George te vragen waar hij wil afspreken, appt hij dat hij erg druk is en dat ik lekker naar het strand moet gaan en we vanavond uit eten gaan. Godver… 😤🤬 Oké, niet boos worden, ook dit heb je niet in de hand, je wist dat hij moet werken, op naar het strand. Ben ik onderweg, gaat het hard waaien en zijn de wolken weer volop aanwezig. Op dit punt word ik echt moedeloos, want wat moet ik zonder mijn lang verlangde zon en strand? Het is geen eiland om ff een leuke wandeling te gaan maken en ik heb ook geen zin om een auto te huren. Zo gaat dat dan: dan heb je nergens meer zin in. Althans, als ik alleen ben kan ik in zo’n situatie moeilijk schakelen en zeggen; “oké, kom op, we gaan dit doen. Ff lekker in je eentje een auto huren en naar Βαθύ rijden en daar een beetje nutteloos winkels kijken of naar een museumpje.” Op dat moment had ik echt alleen maar zin in een pot janken, roken en alcohol nuttigen om half 2 ‘s middags. Roken heb ik al lang niet meer gedaan en in mijn eentje alcohol nuttigen vond ik echt te kansloos. Ik besloot George te laten weten dat ik die avond niet kon afspreken, omdat ik al met een vriend had afgesproken. Niks aan gelogen, echter was het nog geen vaste afspraak, maar ook ik wil niet altijd beschikbaar zijn voor hem. Zelf heb ik natuurlijk het meest last van zo’n beslissing, hij zal er niet wakker van liggen, maar je moet niet al te beschikbaar zijn volgens de lastige dating-regels van tegenwoordig en het is niet zo dat ik dan vanavond alleen zit te kniezen. Ik ga met Kostas borrelen en hij heeft allemaal dingen voor mij opgeschreven over Samos: wonen, werken, investeren. En morgen om 10.30 uur zie ik George alsnog en gaan we een heerlijke dag samen hebben. Gelukkig brak om half 3 de zon echt door en kon ik alsnog een paar uur op het strand liggen.

Het weer was woensdagochtend nog even twijfelachtig en toen we lekker op TsaBou beach lagen, was het water helaas nog wat te koud om te zwemmen. Maar we hebben lekker op een zonbedje liggen kletsen en daarna zijn we de bergen in gereden en hebben we in een klein bergdorpje (Manolates) heerlijk uitgebreid gegeten, zelfs konijn. Wat een feestje, als een local (die je leuk vindt) je op zo’n manier iets van het eiland en de cultuur laat zien en erover vertelt. Ik vind het heerlijk om hem te horen vertellen en met hem te kletsen over vanalles en nog wat. We hebben een after lunch wandelingetje door het dorpje gemaakt en op een verlaten speelpleintje op de schommels gezeten en gekletst. In Agios Konstantinos staat een huis van zijn ouders, wat zij ook verhuren aan toeristen, en daar hebben we een siësta gehouden 😇 Lekker dutten, muziekje op en na een verfrissende douche zijn we met wat tegenzin na een paar uur weer naar Pythagorion gereden. Donderdag was het eindelijk full on lekker weer, vanaf het moment dat ik de luiken van mijn kamer open deed. Eindelijk een stranddag. ☀️Helaas kon George vanwege werk niet naar het strand komen, maar hij stelde voor om ‘s avonds iets te doen samen en hij zei later dat hij mij mee uit eten wilde nemen. Wat een heerlijk vooruitzicht! Hij had netjes een pantalon en een overhemd aangedaan (wel met z’n zwarte Nikes eronder, haha) en hij zag er weer heerlijk uit 🥰 Restaurant Eptastadio in Ireon, aan de zee, werd de locatie. Een heerlijke tonijnsteak met pindakaassaus gegeten en als hoofdgerecht hadden we ook weer allerlei lekkers wat we deelden. Voor mij voornamelijk een verse fettuccine met zee-egel-saus-ding; heerlijk. Helaas had George die avond met een pipet een zoutoplossing in zijn neus gespoten om zijn neus schoon/open te krijgen, maar het water was nog ergens in de buis van Eustachius blijven hangen en hij kreeg erg last van zijn oren. In mijn kamer de föhn op zijn oor gezet, hij heeft de handstand gedaan, ik heb hem twee paracetamol gegeven en een warme handdoek op zijn oren gedrukt, maar het hielp allemaal niet echt. Of hij mocht blijven slapen? Sure. Fijn, doe ik geen oog dicht, maar ik snap dat je niet prettig kunt rijden met pijn en ik heb je graag bij me natuurlijk. Ook al kost het me mijn nachtrust. Morgen ben ik hier niet meer. Hij zou ook weer naar Athene vliegen. Maar ook hij snapte wel dat met zo’n oor vliegen de volgende ochtend misschien niet heel fijn zou zijn. Uiteindelijk is hij toch gegaan (lekker om 01.30u, op het moment dat de avondklok inging 🤨), na een goed afscheid en de woorden: “see you soon. Have an amazing 8 weeks, then come back to have 2 even more amazing weeks here.” Ik weet dat ik hem weer zie, maar toch altijd weer: partir c’est mourir un peu.” Heb geen oog dicht gedaan die nacht. Toen ik op het vliegveld stond appte hij dat hij nog een paar dagen langer blijft en pas maandag naar Athene terugvliegt. Wel ff kut om dat te horen als ik zelf weg ga, maar ik begrijp hem helemaal en het is hem gegund. Ik weet hoe klote het is als je dan weer alleen thuiskomt en de deur achter je dicht doet. Ook al ben je blij om weer thuis te zijn. En weer kwamen de tranen toen ik het lieve kaartje van Kelly en Mieke bij thuiskomst las. 

Het waren lastige, maar ook heerlijke dagen. De liefde voor Samos is er nog steeds en zal altijd blijven, maar misschien is ze wel wat veranderd. Maar ik bedenk me ook wel: elke dag door het Vondelpark lopen zou ik ook echt heel snel beu zijn. Elke dag vakantie vieren is niet leuk en er moet een gezonde balans zijn tussen werk en relaxen, en hopelijk vind ik die snel en wellicht is dat deels toch op Samos en deels in Amsterdam. Ik weet alleen nog steeds niet hoe ik het werkgedeelte precies kan indelen en zonder vrienden is het nergens leuk. Als ik mijn werk gewoon deels op Samos en in NL zou kunnen doen, zou dat top zijn! Maar misschien als de fling met George voorbij is, dat mijn liefde voor Samos ook wel uit elkaar spat als een roze wolk die een donderwolk is geworden. Ik hoop het niet, maar ik zie wel wat er gebeurt. Ik ben wel blij dat George mijn ietwat afgekoelde hart weer wat heeft verwarmd: verwarmd voor Samos en verwarmd na een lastige tweede COVID lockdown, waarvan hij gelukkig eerlijk toegaf dat het hem verraste hoezeer deze ook hem emotioneel heeft geraakt. Toen het vliegtuig opsteeg moest ik wel wat tranen wegknipperen, maar wat is het fijn om weg te gaan in de wetenschap dat je weer terugkomt over 8 weken. Los van hoe deze twee weken in augustus, waarvan ik er 1 alleen zal zijn, zullen gaan bevallen. Ik heb toch weer een beetje hartzeer van dit afscheid, maar ik moet de rem op al mijn gevoelens zetten, want ik kan geen verwachtingen hebben. Geen verwachtingen dat ik gelukkiger zal zijn op Samos en zeker geen verwachtingen dat deze mooie Griek aan mijn zijde het leven leuker zal maken. The thing about expectations? Try not to have them, so you will not get disappointed or hurt. Zó lastig. Gelukkig draag ik hele mooie herinneringen bij me en die kan niemand mij of ons afnemen…. ❤️