When did fall suddenly arrive...? 🍂🍁

Laatst fietste ik maximaal genietend met halfzachte banden (was te lui om ze op te pompen) richting de stad. Ik was een kleine twee weken terug van Sri Lanka en het was een heerlijk zonnige, droge dag. Ik nam de omgeving in me op en dacht bij mezelf: huh, wanneer is het opeens herfst geworden...? Ik ging naar SL met zomerweer en kwam drie weken later terug in raar, koud en nat weer. Maar deze zaterdag was een perfecte herfstdag. Een goede dag om wat familiekapitaal kapot te slaan zouden ze in mijn familie zeggen, dus dat heb ik dan ook maar gedaan. Op een zaterdag shoppen in de Kalverstraat wil eigenlijk geen enkel zichzelf respecterend mens, maar ik had een missie en die missie was kijken, kijken en ook kopen. De geslaagde missie werd beloond met een heerlijke cappuccino bij Café de Paris (voor €3,70. Hé dat is een Samos-prijs!, dacht ik nog) en de banden zijn bij thuiskomst meteen weer opgepompt. 😄

Ik had een leuke nieuwe outfit gescoord voor mijn pré-verjaardagslunch met Kimm en Alenka het daaropvolgende weekend. Want de volgende reis is geboekt en ik zal op mijn verjaardag hopelijk ergens tussen de wilde dieren in Zuid-Afrika zitten. Op 11/11 (ja, laat die carnaval maar lekker zonder mij beginnen 👌🏻) vertrek ik voor 17 dagen naar Z-A. Best vreemd om voor het eerst van mijn leven op mijn verjaardag niet thuis en met vrienden/familie/geliefde te zijn.... Iets waar ik de laatste tijd ook wel veel over nadenk: wat ga ik uiteindelijk doen? Ik wil over een jaar of twee een appartement kopen (omdat dan mijn kale huur wel echt de pan uit rijst), maar waar ga ik kopen? Op dit moment zou ik niet anders kunnen bedenken dan ergens in Amsterdam. Ik heb Nijmegen achter me gelaten en ben met een reden richting A’dam verhuisd. Ik heb hier al veel leuke mensen leren kennen, maar mis mijn vriendinnen die ik al meer dan 5, 10 of zelfs 20 jaar ken wel. Hoe moet dat als we ouwe besjes zijn en bij elkaar op de thee/wijn willen of spontaan willen afspreken? Moeten we dan beurtelings een pleuriseind in de trein zitten om elkaar te kunnen zien of om er voor elkaar te kunnen zijn? Of nu, als er een relatie strandt of als er iets met een kind is of een ouder is overleden, of je wilt spontaan afspreken, of of of...?? En dan is er natuurlijk ook nog mijn familie. Vind het best een lastige keuze, want ik heb hier nog zoveel te ontdekken en Amsterdam voelt altijd als een kleine vakantie met al die toeristen (🙄), de boten, de oneindige mogelijkheden aan dingen die je kunt doen en leuke tentjes waar je kunt eten en/of drinken. Maargoed, ik ben nog niet bejaard en voor mij zijn de 65-75 minuten naar Nijmegen inmiddels al “peanuts” geworden en komen de echte vrienden ook (nog) mijn kant op. 

Een week na thuiskomst van Z-A kan ik dan weer de🎄gaan zetten (heb er nu al zin in!) en is er zo weer een jaar voorbij gevlogen. Vorig jaar rond deze tijd kregen mijn reisplannen steeds vastere vormen en wist ik één ding zeker: volgend jaar ga ik héél lang van de zon genieten, waar dan ook. Dat is tot nog toe al aardig gelukt. En toch heb ik altijd het gevoel als er weer een jaar voorbij is dat er geen hol is veranderd in mijn leven, dat alles nog steeds hetzelfde is. Terwijl als je dan bedenkt welke mensen je in het afgelopen jaar hebt ontmoet of wat je hebt gedaan en gezien, dan zijn er toch wel degelijk “dingen” gebeurd. Het voelt vaak een beetje alsof ik wat ronddobber in een stilzwijgend consent met mijn leven, de dingen doen die van je worden verwacht en/of die je wilt doen en ondertussen wachtend op iets, maar niet wetend wat dat iets dan zou moeten zijn waardoor je je opeens volop in het leven voelt staan en je “compleet” voelt. Dat je op je 80e kunt zeggen: maar ik heb wél geleefd! Wanneer heb je dat dan, écht volop geleefd, alles eruit gehaald? Moet je daarvoor elke week in de kroeg hangen, minstens 12x per jaar de grootste kater ever hebben, drugs gebruiken, elke zomer naar tenminste drie festivals gaan, met zoveel mogelijk mannen het bed delen, vrouwen ook maar eens proberen, of dat trio toch nog een keer doen, extreme sporten beoefenen, de halve wereld rond reizen, jezelf bijna een burn-out werken, minstens twee kinderen op de wereld zetten en je maximaal voor het gezin en je al dan niet uitgebluste huwelijk inzetten....? Ik ben er nog niet uit hoe ik dat moet invullen voor mijn eigen leven en ik moet zeggen dat ik in al het bovenstaande ook weinig trek heb. Zo ver ben ik dan al wel 😏 Voorlopig concentreer ik me maar op het zo veel mogelijk een goed mens zijn, attent zijn en liefde geven en genieten van de dingen waarvoor ik de luxe heb om die te kunnen doen. Dus dobber ik nog maar even verder met de leuke momenten die ik zelf kan creëren en af en toe iemand die me positief verrast met een mooi moment of gebaar ❤️